Ронанда гуфт, ки бепул мебарад, ҳангоми ҳаракати мошин ба молиш додани олоташ сар кард. Тарс, нафрат. Баъди ин ҳангоми сафар бо таксӣ боэҳтиёт шудаам.

Ду сол пеш. Моҳи апрел, соатҳои ҳафти шом буд, ҳаво торик шуда буд. Ман баъди тамом шудани курс бо таксӣ ба хона мерафтам, вақте назди истгоҳам расидам, хоҳиш кардам, ки мошинро нигоҳ дорад. Аммо ронанда мошинро нигоҳ надошт, ҳарчанд ман 4 маротиба бо садои баланд такрор кардам. Ман аллакай омода будам, ки худамро аз таксӣ мепартоям ва дарро боз кардам. Ронанда мошинро нигоҳ дошт, ман аз фурсат истифода бурда дар дасташ пулро мондаму бақияро нагирифта аз мошин фаромадам. То хона давидам. Аз беморхона маълумотнома гирифта ба колеҷ нарафтам ва тамоми курсҳоямро ба субҳ гузарондам, то ки бо нақлиёти ҷамъиятӣ ва торик нашуда ба хона биёям.

Ман худамро гунаҳкор мекардам, ки шояд намуди зоҳириам маъмулӣ набуд. Баъди ин якуним сол дар таксӣ нашиштам.

Намедонам ки чунин ҳолатро мешавад бадрафторӣ гуфт ё не, аммо аввалин бор нест, ки бо он рӯбарӯ мешавам. Дар оғози сафар ронандаи таксӣ пурсид, ки оё дӯстписар дорам? Вақте ҷавоб додам, ки не, гуфт, хуб аст ва дарҳоро баст, баъди ин ба қафо баргашта ба ман нигарист ва гуфт, ки оё шом ба ман ҳамроҳ лозим нест? Ман гуфтам, ки не, ӯ ба пойҳои ман даст расонда, онҳоро ламс кардан гирифт, ман зуд худамро қафо кашидам ва гуфтам, ки ба милиса занг мезанам, баъди ин вай зуд дарҳоро боз кард ва гуфт, ки ман соқ нестам, баъди фаромадан ба хадамоти дастгирии ширкати таксӣ шикоят кардам. Чунин ҳолатҳо тақрибан ҳамавақт мешаванд, аз ин хотир ман дигар ба ягон ҷо шикоят накардам.

Мешавад гуфт, ки ман ба чунин ҳолатҳо одат кардаам, ҷавонон ҳамеша дар таксӣ, дар кӯча бадрафторӣ мекунанд, ман кушиш мекунам ки вокуниш карданро ёд бигирам. Мо дар чунин ҳолат чӣ кор ҳам карда метавонем? Аз ду сар ҷомеа тарафи ҷавононро мегирад ва моро гунаҳкор мекунад, ки либоси бараҳна пӯшидаем ё рафтори ноҷо дорем, мегӯяд, ки мо худамон гунаҳкор ҳастем.

Ҳамроҳи дугонаам хеле саросема будем, аз ин рӯ дар аввалин мошине, ки истод, нишастем. Дар тамоми ҷараёни сафар ронанда бо чашмони гурусна ба тарафи ман нигоҳ мекард. Ман намоишкорона ба падарам занг зада гуфтам, ки моро пешвоз бигирад. Ман дар курсии пушти ронанда менишастам, аз ин рӯ нигоҳҳои ронандаро надидам, дугонаам ба ман нақл кард. Ӯ гуфт, ки олоти мардиаш таранг шуда буд. Худоро шукр, ки ягон чизи бад рӯй надод.

Танҳо баъди он ки дугонаам дар бораи нигоҳҳо ва вазъияти ӯ ба ман нақл кард, хавфро эҳсос кардам. Баъди ин чанд вақт дар ҳолати тарс қарор гирифта будам, фикр кардам, ки метавонистам қурбони ин ифлос шавам. Давоми як ҳафта қиссаҳои ба ин монандро ҷустуҷӯ кардам ва аз он ки дар таксӣ чӣ ҳолатҳое мешаванд, ҳайратзада шудам. Ҳатто хостам, ки балончаи газӣ бихарам.

Ронанда исрор мекард, ки рақамҳоямро нависам, мегуфт, бароям "бародари калон" мешавад, гуфт ки кумаки молӣ мекунам, ин дар ҳоле ки ман ба вай гуфтам, ноболиғ ҳастам. Баъди ин ду-се рӯз натавонистам ба худ биёям, ҳарчанд ӯ ба ман даст нарасонд, аммо бовар кардан хеле душвор аст, марде, ки зану фарзанд дорад ва ҳамсину соли падарат ҳаст, кушиш мекунад, ки бо ту мулоқот кунад. Ин хеле душвор аст...

Ман дар мошин танҳо набудам, хоҳарам ҳамроҳам буд. Мо ба хона мерафтем, пас аз 10 дақиқаи сафар ронанда ба пурсуҷӯ сар кард (чаро пурсуҷӯ, чунки саволҳо чунин буданд: шумо танҳоед, дар куҷо зиндагӣ мекунед, дар хона чанд нафар ҳастед). Хоҳарам бо телефон суҳбат мекард. Дарҳол рақамҳои телефонамро пурсид, ман аз ӯ тарсидам ва рақамҳоро надодам, хомуш нишастам. Вақте расидем, аз мошин фаромадем, аммо баъдан фаҳмидам, ки телефонро афтонидаам, вақте онро гирифтанӣ шудам ронанда дари мошинро баст. Бо ронанда дар мошин танҳо мондам. Ҳолати ман бад шуд, ӯ бошад мегуфт, ки то рақами телефонро надиҳам, дарҳоро намекушояд, аммо вақте хоҳарам дари мошинро куфтан гирифт, ронанда дар ваҳм афтод ва дарҳоро боз кард, ман гурехтам. Бояд бигӯям, ки мӯйҳои сарам парешон буданд ва пироҳани фаронсавӣ доштам. Ман набояд аз гаштан бо чунин сару либос тарсам ва умуман набояд аз нишастан дар таксӣ ҳарос дошта бошам. Ҳоло ман хеле эҳтиёткорона таксӣ нигоҳ медорам ва новобаста аз он ки барои ман роҳат ҳаст ё не бештар бо автобус ва метро меравам. Бале, ман аз ронандаҳои таксӣ метарсам.

Чунин ҳолатҳо кам набуданд. Аммо инаш хеле даҳшатовар буд. Ҳоло дар ин масъала зиёд нигарон нестам, аммо он вақт дар ҳолати ваҳму тарс қарор доштам ва аз баромадан ба кӯча метарсидам. Духтар будан ба маъное нест, ки ман ба ҳама чӣ розӣ шавам. Мақомоти давлатиро чашми дидан надорам, чунки ин ҳолатҳоро пайгирӣ намекунанд, охир ин як мушкили ҷиддӣ аст!

Ҳама чӣ муқаррарӣ буд: барои ба дарс рафан таксӣ нигоҳ доштам, дар курсии пеш нишастам. Ронанда марди миёнасол буд ва либоси варзишӣ дошт, дар аввал ягон чизи ғайриоддие набуд, аммо дар нимаи роҳ вақте дар чароғак истодем, вай дасташро рӯи зонуи ман гузошт ва ламс кардан гирифт, ҳамзамон гуфт, ки ман пойҳои қавӣ дорам, оё ба варзиш машғул ҳастам? Ман ҳайратзада шуда будам ва ҳамин ки ҳуш дар сарам зад, дасташро тела додам. Боқии роҳ ҳамроҳи ӯ будан дар як мошин барои ман нофорам буд, аммо ба мошини дигар нанишастам, чунки дер карда будам ва кушиш намудам, ки ба ин ҳолат зиёд таваҷҷуҳ накунам...

Ба мактаб дер монда будам. Зимистон буд, субҳ торик. Дар синфи 9 мехондам, дар басти аввал. Аз роҳ таксӣ нигоҳ доштам (он вақт сервисҳои фармоиши таксӣ набуданд). Ронанда як марди тақрибан 30-сола буд. Дар бораи сину сол, ҷойи таҳсил ва монанди инҳо пурсидан гирифт. Махсус соламро майда гуфтам, 14. Умуман, ман аз сину солам дида, майда метофтам. Вақте то мактаб расидем, ӯ дарҳоро баст ва рақамҳои маро пурсид, то ки шомгоҳон маро ягонҷо барад. Дар бораи тарабхонаҳо ҳар чӣ гуфтан гирифт. Ман ба тарафи ӯ пул партофтам ва худам дарро кушодам. Субҳи рӯзи дигар ҳам дер мондам. Ман мошинро дар хотир гирифта будам. Вақте ба роҳ баромадам, ӯ аллакай маро интизор буд. Аз мошин баромад ва тарафи ман омадан гирифт. Ба бахти ман як мошини дигар наздам истод, ман зуд дар он нишастам, суроғаро гуфтам ва хоҳиш кардам, ки зуд ҳаракат кунад. Ронандаи девона чанд муддат аз паси мо омад, сигнал дод, бо садои баланд фарёд зада, маро фоҳиша мегуфт, ишораҳои ноҷо кард. Ҳафтаи оянда ман кушиш кардам, ки барвақтар аз хона баромада, бо автобус равам. Баъди ин чанд бор мошини ӯро дидам. Дигар ба тарафи ман наомад. Ҳоло танҳо аз сервизи даъвати таксӣ истифода мекунам. Ҳамеша гушӣ мегузорам, то ронанда бубинад, ки ман хоҳиши гап задан надорам, ҳарчанд аксар вақт ягон мусиқӣ намемонам. Ҳамеша роҳро мушоҳида кардан мегирам. Баъзан ронандаҳои яндекс мегӯянд: "Заряд кам мондааст, мумкин аст замимаро қатъ кунам ва роҳро бидуни харита идома бидиҳем?". Ман ҳамеша не мегӯям. Харита набошад, имкони мушоҳидаи роҳ нест. Ба ҳама тавсия медиҳам, ки ба ронанда қатъ кардани масирро дар замима иҷоза надиҳанд. Агар замима бидуни хоҳиши шумо баста шуд, аз мошин бароед.

Гуфт ки мехоҳад синаи маро ламс кунад, то андозаи онро дар хотир бигирад ва ба ман синабанд туҳфа кунад. Ва дасташро дароз кард.

Баъди ин аз нишастан дар курсии пеш зиёд метарсидам. Худамро ифлос ҳис мекардам ва ҳамзамон аз чунин ноадолатӣ сахт дар хашм будам.

Маро дӯстписарам гусел кард, соат аллакай 11 буд. Ба ронанда суроғаро гуфтем, тақрибан 8 дақиқаина роҳ буд. Тамоми ин муддат ӯ саволҳои хархела додан гирифт, ки ман бо дили нохоҳам ба онҳо ҷавоб додам. Баъди чанд дақиқа пешниҳод кард, ки қаҳванушӣ равем, дар чунин вақт гумон аст, ки қаҳвахонаҳо кор кунанд, аз ин рӯ ман бовар надорам, ки манзури вай рафтан ба қаҳвахона буд. Ман рад кардам, ӯ бошад исрор кард, ман гуфтам, ки аллакай дер шудааст ва бояд ба хона равам. Вақте ба назди хона расидем, ӯ мошинро нигоҳ надошта пештар рафт ва рақамҳои телефонамро пурсид, таҳдид кард, ки "рақамҳоро надиҳӣ, раҳо намекунам". Ман тарсидам ва аз мошин, ки ҳанӯз ҳаракат мекард, берун шудам.

Ростӣ гап, бо менталитети мо аллакай ба чунин муносибат одат мекунӣ, аз тарафи дигар вазъият чандон ҷиддӣ ҳам нест, баъзеҳо дар ҳолати аз ин бадтар қарор гирифтаанд. Аз ин баъд ману дӯстписарам дар интихоби таксӣ боэҳтиёт мешавем.

Соат 11-12-и рӯз буд. Ҳамроҳи модарам аз сафоратхона баромадем ва ӯ бояд фавран ба кор мерафт, аз ин хотир ман худам ба хона рафтам. Аз роҳ мошин нигоҳ доштам, як Лассетии сафед истод, суроғаро гуфтам ва маблағи роҳкироро маслиҳат кардем. Ман дар курсии қафо нишастам, ронанда тақрибан 35-40 сол дошт. Дар роҳ аллакай саволҳои аҷиб-ғариб додан гирифт: номам чӣ аст, чандсола ҳастам, дар куҷо мехонам, ӯ ронанда шуда кор мекунад оё ба ман ронанда лозим нест ва монанди ин. Ин ҳама маро нигарон карда буд ва дар роҳ аллакай роҳкироро омода карда будам, ҷузвгирро дар наздикии дар гузоштам. Хоҳиш кардам, ки дар назди мағозаи роҳи калон нигоҳ дорад. Баъди истодан ӯ зуд ба қафо баргашт ва аз зонуям қапид. Аммо хушбахтона дарҳоро набаста буд ва ман зуд аз мошин баромадам. Ман медонистам ки аз пасам намеояд, чунки дар кӯча одамон зиёд буданд. Ман тарсида будам, аммо хурсанд будам, ки раҳо ёфтам.

Он вақт ман фикр мекардам, ки чунин ҳолатҳо мешаванд, ҳамаи духтарон дар чунин вазъият қарор мегиранд ва хушбахтона ронанда ба ман ягон зарар нарасонд ва ман гурехтам. Танҳо нафрат доштам, ки касе маро даст расонд. Аммо дар маҷмуъ фикр кардам, ки чизи баде иттифоқ наафтод. Дигар бо ронандаҳо гап намезадам. Ҳоло фикр мекунам, ки бояд рақами мошинро ба хотир мегирифтам ва ба милиса шикоят мекардам.

Ман ҳиҷоб мепӯшам, бояд ба таълимгоҳ мерафтам, аз роҳ таксӣ нигоҳ доштам, қаҳваранг буд ва рекламаи кадом ширкати таксиеро дошт, ки номаш дар хотирам нест. Дар қафо менишастам, дар роҳ боз ду марди дигарро савор кард ва аз ман хоҳиш намуд, ки дар курсии пеш шинам. То вақте ки он ду мард нафаромаданд, чизи баде иттифоқ наафтод, баъдан ронанда дар мавзӯъҳои гуногун бо ман гап сар кард, ӯ тақрибан аз падари ман калон буд, 50-55-сола менамуд. Ба таърифи ман сар кард, маълум набуд, ки барои чӣ, аммо тавсиф кардан гирифт, ман ягон хел вокуниш накардам. Хомуш будам ва гуш мекардам. Як вақт дасташро ба зонуям расонд, ман поямро кашидам, аммо ӯ дасташро ба пойи ман гузошта ким-чиҳо гуфтан гирифт, дар сари ман танҳо як чиз буд – тарс, мард қадбаланд ва бузургҷусса буд, аз вай бӯйи шароб меомад, ман сахт тарсидам. Бо ӯ ҷанҷол кардам, дод задам ва дасташро гирифт, аммо гапзаниашро қатъ накард, гуфт ки ба куҳистон меравем, онҷо хона дорам ва монанди ин. Ман сахт тарсидам. Ягона роҳ ин буд, ки ба он ширкати таксӣ занг занам. Вақте аз мошин баромадам рақами мошинро дар хотир гирифтам ва дар телефонам ҳифз кардам. Ба агентие, ки ин мошин бояд онҷо номнавис шуда бошад, занг задам, аммо он дар ягонҷо сабт нашуда будаст. Ман дар бораи ин ҳодиса ба волидонам нагуфтам, чунки медонистам маро гунаҳкор мекунанд, ки худам бо дар курсии пеш нишастан ба ронанда баҳона додаам. Агар ба милиса мегуфтам, онҳо хонаводаи маро огоҳ мекарданд. Барои духтарони узбек бошад, чунин ҳолатҳо ба обрӯяшон латма мезанад.

Худамро оҷизу нотавон ҳис кардам, фикр кардам, ки ҳар лаҳза метавонам мавриди бадрафторӣ қарор бигирам, танҳо будан ҳатто рӯзона ҳам хатарнок аст, дар ҳолати стрес қарор гирифтам, ба ваҳму воҳима афтида будам ва натавонистам, ки ҳатто ба дарс дароям. Дигар ҳаргиз дар курсии пеш намешинам, ҳамеша дар қафо мешинам, аз роҳ мошин нигоҳ намедорам, балки тавассути системаи Яндекс таксӣ даъват мекунам, аммо онҷо ҳам бо чандин мошине дучор омадам, ки дар система сабт нашуда будааст, онҳо на бо номҳои худ ва дар мошинҳои дигар таксиронӣ мекардаанд.

Бо таксӣ ба хонаи дӯстписарам мерафтам, ронанда пурсид, ки чандсола ҳастам, миллатам чист, оё мусалмон ҳастам ё на? Ман маникюри пурҷило ва нохунҳои дароз доштам, ӯ пурсид, ки оё нохунҳои худам ҳастанд ё не, оё дар хона ягон кор мекунам, хӯрок мепазам ё не? Ман ба ҳама саволҳояш дуруст ҷавоб додам, гуфтам, ки 17-сола ҳастам, дар хона хурок омода намекунам, мусалмон нестам ва монанди инҳо ва ӯ хеле бо ҷиддият пурсид, ки шавҳар дорам ё не, намедонам, аммо ба назари ман дар 17-солагӣ шавҳар доштан, аслан кори дурусте нест.

Ман нав шавҳар карда будам, ҳамагӣ як моҳ гузашта буд. Бояд ба маркази саломатӣ мерафтам. Тибқи русум либосҳои зебо ба бар карда, зару зевари беҳтаринамро пушидам. Дар роҳ мошин нигоҳ доштам, одатан дар қафо мешинам. Аммо ин бор курсиҳои қафои таксӣ пури бор буд. Фикр кардам ки савор нашавам, аммо дудила шуда, нишастам. Нигоҳҳои ронандаро эҳсос мекардам, худамро нороҳат ҳис кардам. Саволҳои зиёде дод, гаппартойӣ кард, ман дарҳол гуфтам, ки шавҳар дорам, аммо вай бовар накард, ба таърифу тавсифҳояш идома додан гирифт, рақамҳои телефонамро пурсид. Ман таъкид кардам, ки хомуш бошад, дубора гуфтам ки шавҳар дорам. Аммо вай гуфт, ки метавонад танҳо дӯсти ман шавад, гуфт ки зан дорад, танҳо мехоҳад ки бо ман мисли хоҳар муносибат кунад. Ман мехостам, ки аз мошин фароям, аммо дар чунин лаҳзаҳо одам худро гум мекунад. Ман айнаки зидди офтобӣ пушида будам, ӯ дурудароз ба тарафи ман нигоҳ карда гуфт, ки мехоҳад чашмони маро бубинад ва дасташро дароз карда, айнаки маро гирифт, дар ҳолати шок будам, аммо баъди ин дасти нопокашро рӯйи поям гузошт! Ман фарёд задам, ӯ бошад мегуфт, ки чӣ қадар пойҳои ман ва баданам зебо ҳастанд, ман боз фарёд задан гирифтам ва гуфтам ки мошинро нигоҳ дорад, ман дод мезадам, ин чиз ӯро тарсонд ва дар чорроҳа мошинро нигоҳ дошт. Пулро тарафаш ҳаво дода, гурехтам. Тамоми рӯз худамро бад ҳис кардам. Ба шавҳарам гуфтам, ӯ хост ки ин ронандаро пайдо кунад, ба милиса шикоят кунад, аммо ман рақами мошинро дар хотир надоштам. Шавҳарам маро ором мекард ва ҳамеша паҳлӯям буд. Аммо баъди ин ҳодиса ман танҳо таксиҳои расмӣ фармоиш медиҳам.

Апам менен Ташкенттен Навоиге кайтып келе жатканбыз. Апам алдыӊкы орунда отурган. Мен жана дагы эки адам (ага-карындаш) артында болчубуз. Жай жана күн абдан ысык болгондуктан, кыска шорты кийип жүргѳм. Уйку-соонун арасында бутумду бирѳѳ сылап жатканын сездим. Кѳзүмдү ача калып карасам, жанымда отурган 20-23 жаштардагы бала колу тийген боюнча уктамыш түр кѳрсѳтүп койду. Колун жылдырып, кайра уктайын дедим. Дагы эле бутумду сылап жатканын сездим. Корко баштадым. 6 жашымдагы окуя эсиме түштү. Кыйкырып жиберсем, машинанын ичиндегилерди сабап койсочу? Улам эле уктамыш болуп коёт, мен болсо колун алып ыргытам. Уйкум да келбей калды. Мындай бетпаксыздыкты күткѳн эмесмин: артымды салып отуруп алган учурда да бутумду кармалап жатты. Эӊ коркунучтуусу – мунун баарын ѳзүндѳй эле 20 жаштардагы карындашы байкап келе жатты. Эмне үчүн ал муну токтоткон жок? Эмнеге үн каткан жок? Карындашы мунун баарын байкап келе жатканын кантип түшүндүм деп ойлойсуӊар? Биз май куюучу станцияга токтогондо, экѳѳбүздүн ортобузда карындашы отургандай кылып ордумду алмаштырып алдым. Эми тийишпейт деп ойлодум. Кайдан? Жыргап, эми уктап бара жатканда, кайрадан тигинин колун сезип кеттим. Кѳзүмдү ачып, колун карындашынан ѳтүп мага созуп жатканын кѳрдүм. Ал эми карындашы баарын кѳрүп, үн катпай отура берди. Бул жолкусунда «эй!» деп эле айта алдым, кайра уктамыш болуп койду. Ошентип Навоиге чейин жеттик.

Дар асл чунин ҳодисаҳо хеле зиёданд, ростӣ гап ман дар ин бора мисли ягон чизи ғайритабиӣ фикр намекардам, ҳатто дар чунин ҳолатҳо худамро гунаҳкор меҳисобидам. Чаро дар курсии қафо нанишастам? Ё агар дидам, ки курсии қафо холӣ набуд, чаро нагуфтам, ки савор намешавам? Чаро либосҳои зебо пушидам ва монанди инҳо. Ҳоло бошад бо кумаки лоиҳаҳо ман мефаҳмам, ки мушкил дар ман нест, балки дар одамонест, ки мутаассифона ба худашон иҷозат медиҳанд, ки чунин рафтор кунанд.

Ҳамроҳи модарам бо таксӣ аз Тошканд ба Навоӣ бармегаштем. Модарам дар курсии пеш нишаст. Ман ва ду нафар (бародару хоҳар) дар қафо. Чун тобистон буд ва ҳаво хеле гарм ман шорт пушида будам. Нимахоб ҳис кардам, ки поямро ламс мекунанд, зуд чашмонамро кушодам. Паҳлӯи ман ҷавони 20-23-сола нишаста буд. Вонамуд мекард, ки гӯиё хоб аст. Ман дасташро тела додам. Ҳис кардам, ки боз дасташро дароз карда, поямро ламс мекунад. Хеле тарсидам. Фикрҳоям мисли кудаки 6-сола буд...агар фарёд занам ӯ ҳамаро зери мушту лагад мегирад. Ҳар бор ки ман дасташро тела медодам, вонамуд мекард, ки хоб аст. Хобам тамоман парид. Чунин беҳаёиро ман интизор набудам, ҳатто баъди он ки ман ба дигар тараф тоб хурдам вай дасташро рӯи пойи ман гузошт. Аз ҳама даҳшатовараш ин буд, ки ин ҳамаро хоҳари вай, ки ҳамчунин тақрибан 20-сола буд, мушоҳида мекард. Чаро вай ӯро бознамедошт? Чаро хомуш буд? Ба мантиқ дуруст намеомад, медонед ман чӣ хел фаҳмидам, ки хоҳараш ин ҳамаро мебинад? Ҳоло мефаҳмед. Билохира мо дар нуқтаи фуруши сӯзишворӣ истодем ва ман тавре нишастам, ки хоҳараш дар паҳлӯи ман ва худаш аз тарафи дигар бошад. Фикр кардам, ки акнун вай дигар ба ман даст намерасонад. Аммо ҳайҳот! Вақте баҳузур хоб рафтам, боз дасти ӯро ҳис кардам. Чашмонамро боз кардам ва дидам, ки дасташро аз пеши хоҳараш дароз мекунад ва хоҳараш ин ҳамаро мебинад ва хомуш аст. Ин дафъа ман танҳо тавонистам, ки "эй" бигӯям ва ӯ боз ҳам вонамуд кард, ки хоб аст. Ба ҳамин минвол мо то Навоӣ расидем.

Ҳамроҳи дугонаам дар метро будем. Рӯзи аввали таҳсил буд. Одам бениҳоят бисёр буд. Чунин издиҳомро ман ягон бор надида будам. Дар ин талотум касе дунбаи маро қапид. Ман тарафи дугонаам нигоҳ кардам, ӯ табассум мекард ва гумон кардам, ки ӯ чунин шухӣ кардааст. Ҳамин хел ду бор ин кор такрор шуд. Ва ҳар бор вақте ба дугонаам нигоҳ мекардам, ӯ табассум мекард, аз ин рӯ ман фикр мекардам, ки вай маро масхара мекунад. Танҳо баъди он ки мо аз вагон берун шудем, фаҳмидам, ки ин кори дугонаам набудааст, чунки вай аз тарафи чапи ман фаромад, аммо касе аз қафо маро ламс кард. Ман ҳайрон шудам, аммо натавонистам ба қафо нигоҳ кунам, чун одам хеле зиёд буд, аммо вақте озодтар шуд ба қафо нигаристам, аммо ин кор беҳуда буд ва ҳамин тавр ман нафаҳмидам, ки ин корро кӣ кардааст.

Субҳ. Тирамоҳ. Ман ба колеҷ дер мекардам ва маҷбур шудам таксӣ нигоҳ дорам. Яндекс ҳанӯз чунин маъруф набуд. Аз роҳ мошин доштанро дӯст намедорам, хавфнок аст, аммо маҷбур шудам. Як марди 50-55-солаи дар зоҳир хеле боодоб мошинро нигоҳ дошт, асосан бо забони узбекӣ гап мезад, бо русӣ бо аксент суҳбат мекард. Ман ҳарду забонро медонам ва ӯро хуб мефаҳмидам. Дар мавриди роҳпулӣ гап задем. Маслиҳат пухт ва ӯ исрор кард, ки дар курсии пеш нишинам, чунки дар роҳ боз ягон касро савор кунад. Гапро сар кард, пурсид, ки куҷо меравам, дар куҷо зиндагӣ мекунам, маъмулан кай бармегардам? Ман ба ӯ дуруғ мегуфтам, саволҳо нигаронкунандатар шудан мегирифтанд. Саволи оянда оғози як суҳбати тарснок шуд. – Дӯстписар дорӣ? – Бале. – Шумо аллакай наздик будед? (ман хеле мулоим карда навистам, дар асл шояд пай бурдед, ки бо кадом жаргони ифлос ин савол садо дод). Ман росташро гуфтам, наздикӣ надоштем. Вай идома дод: - Дирӯз ман ҷуфтеро бурдам, ки дар курсии қафо бо шавқ бусобӯсӣ мекарданд, ҷавон аз синаи духтар қапида буд, духтар бошад аз "олоти мардиаш"... Ман нороҳат шудам, хостам гапашро қатъ кунам, аммо тарсидам. Нашавад, ки асабӣ шуда коре кунад? Ман хомуш будам. Ӯ давом дод: - Ман бо шавқ бусобӯсии онҳоро тамошо кардам, ба ман маъқул шуд. Тавре маълум шуд ҷавон духтарро ба хонаашон гусел мекардааст, баъди он ки духтар фаромад мо бо ҷавон гап задем. Маълум шуд, ки онҳо ба таври воқеӣ наздикӣ надоштаанд, ҳар гуна таҷриба мекардаанд... Аз тарсу ваҳм дилам беҳузур шуд. Ӯ дар бораи зиндагии маҳрамонаи ин ҷуфт муфассалтар нақл мекард. Ман намедонам ин ҳамаро чӣ хел мешавад, ба ҳадди ниҳойӣ мулоим карда навишт. Умедворам пай бурдед, ки ӯ чиҳо гуфт. Ман базӯр нимашунаво гуфтам: - Ин чиз барои ман ҷолиб нест, биёед идома надиҳед. Аммо ӯ гӯш накард, ба таърифи худаш сар кард, олоти мардиашро таъриф мекард, гуфт ки онро ламс кунам. Мегуфт, бояд ин корро ёд бигирам, чунки ин кор хеле роҳаткунанда аст. – Ба ту писанд меояд, биё, биё... ё мехоҳӣ ки ман...? Хушбахтона дар роҳ мошинро нигоҳ дошт, ки як духтари дигарро савор кунад. Маслиҳати онҳо пухт ва мо роҳро идома додем. Дар ин лаҳза ниҳоят дугонаам ба ман занг зад (ман ба ӯ смс фиристода, хоҳиш карда будам, ки занг занад). Ман бо ӯ тавре гап задам, ки гӯиё падарам занг зада бошад. Тавре суҳбат кардам, ки таксӣ эҳсос кунад, ки падарам мепурсад, ки оё ман расидам ё не, ман бо садои баланд гуфтам, ки бо Матизи рангаш сафед меравам ва то колеҷ ду истгоҳи дигар мондааст. То расидан ман бо телефон гуфтугу кардам. Ман саросема дар назди чароғак аз мошин фаромадам ва хомушона пулро дароз кардам. Умедворам, ки духтарак то ҷойи даркориаш хуб расида бошад. Мутаассифона ин ҳолати аввал нест. Дар нақлиёти ҷамъиятӣ ҳам бадрафторӣ кардаанд. Масалан, вақте дар автобус одами зиёд аст дарҳол пай намебарӣ ки ба дунбаат махсус даст мерасонанд ё тасодуфан. Аммо тасаввур кунед...ту инро на як бору ду бор шоҳид мешавӣ, эҳсос мекунӣ, ки касе ба ту даст мерасонад...тоб мехурӣ ва намефаҳмӣ ки кӣ ин корро кардааст. Кушиш мекунӣ, ки ҷоятро иваз кунӣ, аммо муваффақ намешавӣ. Ҳамин ки ман фаҳмидам кӣ ин корро кардааст ва хостам фарёд занам, ӯ зуд аз автобус фаромад. Чунин ҳолат ҳам буд, ки дар автобуси холӣ ҷавоне ба ман дарафтод, то ба синаам даст расонад. Ман либосе надоштам, ки одамонро таҳрик диҳад. Ин танҳо чанд намунаи ҳолатҳое аст, ки дар Тошканд дучор шудаам.

5 март, соат 18:10, ронанда тақрибан 50-сола. Дар паҳлӯяш як ҷавон (мусофир) нишаста буд, гуфт, ки "ана инҷо" ҷавонро мефарорад ва маро ба хона мерасонад. Розӣ шудам. То Берунӣ рафтем. Ҳини бозгашт ду ҷавонро савор кард ва аз ман хоҳиш кард, ки дар курсии пеш шинам. Беҳтар буд, ки дар қафо ҳамроҳи ҷавонон менишастам. Ҷавонон дар Новомосковский фаромаданд, баъди ин ба гапзанӣ сар кард, таъриф кард, пойҳоямро назар карда, кушиш кард, ки рӯямро ламс кунад, ба мӯйҳоям даст расонд. Агар каме ҷуръат медоштам, шояд намегузоштам, ки чунин кунад. Аммо маро тарс, азоб, дард фаро гирифта, даҳонам талх ва вуҷудам пури нафрат шуда буд. Дар хона соати 8 расидам. Як соат дар ҳаммом кушиш кардам, ки пайи дастонашро аз баданам тоза кунам. Ҳарчанд вақти зиёде гузаштааст, аммо фикр мекунам, ки ин ҳама дирӯз буд...

Ба кор дер мекардам ва ба ҷойи автобус аз роҳ таксӣ нигоҳ доштам (ба Яндекс пулам нарасид). Бо ронанда дар мавзӯъҳои гуногун суҳбат кардем, аммо як вақт ӯ ба додани саволҳои хусусӣ сар кард, мисли "дӯстписар дорӣ?", "кай холӣ мешавӣ". Ин чиз дар дилам шубҳаро бедор кард ва ман тамоми суҳбатҳои ӯро дар телеграм, дар чати дӯстонам сабт кардам. Як духтар аз чат пешниҳод кард, ки ба ман занг занад ва идомаи роҳ дар оромиш сафар кунам. Ва чунин ҳам кардем. Аммо ронанда ҳангоми суҳбати телефонии мо мошинро нигоҳ дошта, танҳо вақте ки гӯширо гузоштам, мошинро ба ҳаракат даровард (намедонам барои чӣ аммо дар сари ман фикри аз мошин фаромадан ва гурехтан пайдо нашуд). Он вақт ман аз кор дер мекардам ва мехостам зудтар ба кор расам. Ва албатта тарсида будам ва худамро гум карда будам. Вақте қариб ба ҷойи даркорӣ расидем, дасташро ба тарафи ман дароз кард, мегуфт, ки метавонам ҳаққи роҳро бо баданам пардохт кунам, дасташро рӯи зонуҳоям гузошт (ман дар курсии пеш нишаста будам, дар қафо чизҳои ронанда буд), кушиш кард, ки дастони маро гирифта бӯса кунад. Дар ниҳоят ман ӯро сахт газидам. Баъди ин маро ором гузошт ва то ҷойи лозим расонд.

Аз театр баромада, бо таксӣ хона мерафтам (маъмулан ҳамроҳи дугонаам ва модари ӯ дар автобус менишастем, аммо ин навбат онҳо ҷойи дигар мерафтанд, аз ин рӯ барои ман мошин нигоҳ доштанд). Ором мерафтем. Дар бораи театри ман ва хонаводаи ӯ суҳбат кардем. Вақте ба ҷойи даркорӣ расидем, ронанда барои гирифтани роҳкиро ба қафо нигарист ва чеҳраи маро дид (пӯсти ман мушкили зиёд дошт ва дар рӯям варамчаҳои зиёд мебаромад). Ва сар шуд: -Ту зиёд гармча дорӣ.
- Бале, медонам.
- Медонӣ ки онро чӣ хел табобат мекунанд. Метавонам роҳи табобатро тавсия бидиҳам.
- Бале, бигӯед.
- Медонӣ, вақте зан ва мард ҳамхоба мешаванд ва мард ком меситонад, табодули гармонҳо сурат мегирад ва ин ба пӯст фоида дорад.
Ман хостам аз мошин берун шавам, дастаи дарро зер кардам, аммо боз нашуд. Ӯ дарҳоро баста буд.
- Агар хоҳӣ ба ту кумак мекунам.
- Не, раҳмат, лозим нест.
- Э, биё, зуд рӯят сиҳат мешавад.
Ӯ танҳо пас аз он ки шумораи телефонашро навиштам, маро раҳо кард (ман зуд рақамашро аз телефонам тоза кардам. Аммо ҳоло фаҳмидам, ки агар шумораро пок намекардам, ҳамроҳи волидон метавонистем ба милиса муроҷиат кунем).

Рӯз ба хайр. Ҳолатҳои бадрафторӣ дар таксӣ. Ман зиёд шоҳиди чунин ҳолатҳо будам, аммо аз ҳама охирашро нақл мекунам. Моҳи декабри соли 2019 буд ва ман дар 7-8 моҳи ҳомиладорӣ будам, дар шаҳри Намангон барои харид ба мағозаи Макро рафтам, чун зан ҳастам, худамро зебо кардам ва шикамамро ҳам тақрибан мушоҳида кардан ғайриимкон буд, ронанда баъди фаҳмидани дар куҷо фаромадан (одатан самти шаҳрак ё шаҳрро мепурсанд) пешниҳод кард, ки пули харидҳои маро пардохт кунад, аммо ман рад кардам, чунки аввалан ман худамро таъмин карда метавонам (тиҷорати хурд дорам), дуввум ман чунин муомилаҳоро медонам (бори аввал шоҳид намешавам), мисли ин ки: ман харид мекунам, баъд мо рафта истироҳат мекунем. Ман ба шикамам ишора кардам ва гуфтам, ки ҳомиладор ҳастам. Аммо ӯ ҷавоб дод, ки ҳеч гап не. Ва ... мошинро ба тарафи хонаҳо тоб дод! Чун ман аллакай дар чунин ҳолатҳо афтода будам, доду фарёд накардам ва безобита нашудам, тугмаи бастани дарро қапида, ором будам. Вақте мошинро нигоҳ дошт, ман зуд фаромада бо тамоми неру дари мошинро пушидам, ӯ тарсид ва зуд ҳаракат кард. Аммо дар фикрам назад, ки бояд рақами мошинро акс бигирам...

Шом дар таксӣ нишастам, чун ронанда марди калонсоле буд. Дар роҳ бо баҳонаи тамбашавӣ мошинро ба дигар тараф ронд. Дар роҳ аз ман пурсид, ки чандсола ҳастам, волидонам чӣ кор мекунанд, аз кадом шаҳр ҳастам (лаҳҷаи ман аз пойтахт фарқ мекунад). Чун волидонам маро ба гуфтани танҳо гапи рост талқин мекарданд, гуфтам, ки 16-сола ҳастам. Аммо худамро нороҳат ҳис кардам. Ӯ пешниҳод кард, ки якҷоя хӯроки шом хурем. Аммо зуд як фикр дар сарам зад ва гуфтам, ки ана падарам дар истгоҳ маро мунтазир аст ва пеш аз расидан ба ҷойи даркорӣ фаромадам. То истгоҳ ба қафо нигоҳ накарда давидам. Баъди ин ба ҳамаи ронандаҳои таксӣ мегуфтам, ки падарам корманди мақомоти қудратӣ аст.

Ман борҳо дар таксӣ бо бадрафторӣ дучор шудаам: пешниҳодҳои нохушоянди шиносшавӣ, нигоҳҳои бепарда, хоҳиши додани рақами телефон/навиштани рақами телефони ронанда. Ҳолати аз ҳама бад, ки наметавонам фаромуш кунам, вақте руй дод, ки ман дар назди бинои нави ТашМи, баъд аз анҷоми дарс (соати 15:00) таксӣ нигоҳ доштам. Як мошини рақами давлатиаш 01y625ta истод. Ҳангоми маслиҳати роҳкиро ман таваҷҷуҳ кардам, ки ронанда канда-канда гап мезанад ва нигоҳҳояш парешонанд, аммо ба ин чиз зиёд аҳамият надодам ва дар курсии қафо нишастам. Баъди 5 дақиқа ногоҳ мушоҳида кардам, ки ронанда пайваста ба қафо тоб хурда маро нигоҳ мекунад. Вақте хубтар зеҳн мондам, дидам, ки олоти мардиашро молиш медиҳад. Ман хоҳиш кардам, ки мошинро нигоҳ дорад ва фаромадам, кушиш кардам, ки тарсу ваҳми худро нишон надиҳам. Вақте бо ҳамсабақон суҳбат кардем, маълум шуд, ки онҳо низ ин ронандаро дидаанд. Баъдан ман боз як бор ӯро дидам, вақте ки ҳамроҳи ҳамгуруҳон ба бинои дигари донишгоҳ мерафтем, ӯ бо суръати паст аз паси мо мошин меронд ва вақте ман телефонро гирифта ба сабт кардан шурӯъ кардам, зуд мошинро тоб дода, пинҳон шуд. Дигар на ман ва на дӯстонам бо ӯ рӯбарӯ нашудем.

Дар аввал ман тарсу нафратро таҷриба кардам. Баъдан тарс ба қаҳру ғазаб табдил шуд. Ман хеле эҳтиёткор шудам. Ба қоидаҳои сафар дар таксӣ, бар иловаи нанишастан дар курсии пеш ва ба ёд гирифтани рақами мошин бодиққат мушоҳида кардани ронанда ва нанишастан дар мошин агар рафтори зоҳирии ӯ шубҳанок бошад, зам шуд. Ман кушиш мекунам, ки то қадри имкон аз хизматрасониҳои даъвати таксӣ истифода кунам. Фикр мекунам агар бори дигар дар чунин ҳолат қарор бигирам, медонам ки чӣ тавр бояд истодагарӣ кунам ва чӣ тавр худамро аз бадрафторӣ ҳимоя кунам.

Наздикиҳои субҳ дӯстон маро дар таксӣ савор карданд. Мо дар як тарабхона, ки аз хонаи ман дар масофаи 10 дақиқа роҳ қарор дошт, нишаста будем ва ман зиёд мехостам ки хоб равам, тамоми шаб мо суҳбат кардаву хандидем - ҳоло акнун мефаҳмам, ки ҳолати бехобии маро ронанда ҳамчун мастӣ фикр кардааст. Маро дар мошин савор карда, бо ман хайрухуш карданд – маълум буд, ки ман танҳо нестам, маро гусел мекунанд. Вақте ба назди хонаи ман расидем, ӯ наистод, гуфт, ки ой гузаштам, ҳоло мегардем, ой, инҷо намешавад аз пеши боғ тоб мехурем. Ман он вақт баъзан дар курсии пеш менишастам, то ки дар роҳ боз ягон нафар дар қафо шинад (он вақт Яндекс набуд). Чашмони ман аз хоб баста мешаванд, ронанда ким-чӣ мегӯяд, механдад, мо дар назди боғ расидем, ӯ зуд ҷузвдони маро ба курсии қафо партофт ва ба ман дарафтод. Ман гиря кардам. Мисли дигарон фикр кардам, ки худам гунаҳкор ҳастам. Дар идораи милиса кумак накарданд, танҳо чанд бор маро фоҳиша гуфтанд. Ронанда тақрибан 50-сола буд ва дар сараш тоқӣ дошт. Ва боз пули роҳкиро ҳам гирифт.

Соат 5, тобистон. Ман аз толори зебоӣ баромада дар роҳ таксӣ нигоҳ доштам, дар курсии қафо духтаре менишаст. Баъдан мушоҳида кардам, ки ронандаи ҷавон оромона олоташро бароварда молиш медиҳад. Маро воҳима фаро гирифт, ман аз духтар пурсидам, ки оё медонад, ки чӣ мегузарад, оё ронанда ҳушёр аст ё не? Зоҳиран духтар русиро намедонист. Худамро зиёд маломат мекардам, ки ӯро аз мошин набаровардам.